Avatar: Ateş ve Toz İncelemesi – Pandora’ya Veda Zamanı mı?

#Avatar Fire and Ash review: Maybe it’s time to sunset Pandora
Avatar: Fire and Ash (20th. Century Studios)
James Cameron’ın Avatar filmlerine bakış açınız ne olursa olsun, teknik hevesleri yadsınamaz. Cameron, ilk Avatar’ı 3D’de çekmek için kendi kamera sistemini geliştirdi, ancak çoğu oyuncunun dijital olarak yakalanması nedeniyle fiziksel olarak çekildikten sonra sanal bir kamera ile sahneler oluşturma özgürlüğüne sahipti. İlk filmden on üç yıl sonra gelen bu üçüncü yapımda da Cameron, yüksek kare hızına ve yeni doğal akışkan dinamikleri modelleme yöntemlerine yöneldi.
Üçüncü Avatar serisi olan Ateş ve Toz, önceki yapımın ardından kısa bir süre sonra geldiği için, izleyicileri etkileyecek yeni bir başarı sunmasını beklemiştim. Yüksek kare hızının daha akıcı 48 fps aksiyon sahneleri ile geleneksel 24 fps sahneler arasında keskin geçişler yapma konusunda daha yumuşak bir yol bulabilirdi. Belki de canlı oyuncular ve sanal karakterler/ortamlar arasında daha doğal etkileşimlere şahit olabilirdik (önceki filmde Edie Falco’nun giydiği şık eksoskeletoon’u geçmek zor).
Ancak Avatar: Ateş ve Toz, teknik açıdan bir yenilik sunmak yerine, önceki filmlerin devamı niteliğinde bir yapım. Hem anlatım hem de teknik açıdan herhangi bir sınırları zorlamıyor. Teknik başarılar olmadığı için, Avatar’ın temel anlatı sorunları daha da belirginleşiyor.
Temelde, bu film, bilgisiz bir beyaz adamın yerli ve sömürgeci güçler arasındaki bir çatışmanın ortasına düşmesini konu alıyor. İnanılmaz bir şekilde, Na’vi’lerin en iyi savaşçılarından biri olarak taçlandırılıyor! Cameron ve ortak yazarları (Rick Jaffa ve Amanda Silver, The Way of Water’dan devam ediyor) tarafından yazılan senaryo, sıradan bir CW dizisinin sahnelerini tekrar tekrar işliyor. En kötüsü ise, hikayenin temelleri pek değişmemiş. Jake Sully (Sam Worthington) ve ailesi hala militarize olmuş Kaynak Geliştirme Derneği’ne (RDA) karşı savaşıyor, Kolonel Quaritch hala öldürülmüş olmasından (iki kez!) ve Sullies’in Tarzan gibi yetiştirdiği oğlu Spider (Jack Champion)’dan nefret ediyor.
Ash Halkı olarak kötü adamları tanıtma girişimi, diğer kabilelerle işbirliği yaparak diğer Na’vi’lere saldıran ve onlardan hırsızlık yapan bir grup karakteri içeriyor. Çoğu Na’vi, Eywa’nın kolektif bilinci olan Pandora’ya olan saygılarını paylaşarak diğer kabilelerle işbirliği içinde çalışıyor, ancak Ash Halkı, doğal afetlerin köylerini kurtarmaması nedeniyle bunu resentment ile karşılıyor. Oona Chaplin’in (Charlie Chaplin’in torunu!) canlandırdığı Varang karakteri oldukça kötü olsa da, Ash Halkı, “kötü Na’vi”den çok daha fazlası değil. Sonunda, diğer Na’vi’lere saldırmak için insanlarla birlikte hareket etmeleri şaşırtıcı değil. Dürüst olmak gerekirse, biraz aşağılayıcı.
Belki Cameron’ın son filmleri bizi tatmin etmiş olabilir, ancak Avatar: Ateş ve Toz nihayetinde aynı hikayeyi anlatıyor. Hatta büyük final savaşı bile The Way of Water’da olduğu gibi aynı okyanus ortamında geçiyor ve tekrar psişik uzaylı balinaları insanlardan korumaya odaklanıyor. Cameron aksiyon yeteneğini sergiliyor, ancak bir noktadan sonra bu sahneleri izlemeye çalışmak, büyük bir buzlu dondurma kutusunu tek başına yemek gibi oluyor. Bir süre keyifli geliyor, ancak sonunda baş ağrısı ve şeker komasıyla kalıyorsunuz.
James Cameron’ın Avatar franchise’ını, çevre koruma, kapitalist aşırılıkla mücadele ve bolca dövüş hikayeleri anlatmak için kurduğu açık. Avatar 4’ün çekimlerine başlandı ve bu filmin 2029’da çıkması bekleniyor. Ancak 71 yaşındaki bu yönetmenin sonunda Pandora’dan uzaklaşmasını umuyorum. Billie Eilish’in Hit Me Hard and Soft: The Tour konser filminin ortak yönetmenliğini yapıyor, bu da iyi bir başlangıç. Ancak hangi yeni dünyaları hayal edeceğini görmek için sabırsızlanıyorum.

Haber size gelsin. Teknoloji alanında son gelişmeler …
Profesyonel yorumlar ve güncel haberleri almak için incelemek için;
ücretsiz telegram grubumuza katılınız :DuoTeknoloji (telegram grubu)